Άλλη μια μέρα εδώ στο Βρετανικό Νησί της Κυψέλης. Μείναμε αποσβολωμένοι με το θαύμα της φύσης. Τουτέστιν, ένα σμήνος από μαύρα πουλιά που είχαν καλύψει τον ουρανό από την Κυψέλη έως το βουνό απέναντι. Πώς το λένε αυτό το βουνό δεν ξέρω. Θα ρωτήσω το Στηβάκι. Το Στηβάκι ξέρει όλα τα βουνά της Αθήνας με τ’ όνομα τους και όχι μόνο. Ξέρει πού είναι ακριβώς. Εγώ πριν χρόνια νόμιζα ότι η Πεντέλη ήταν η Πάρνηθα και ο Υμηττός, μισός Υμηττός και μισός Πεντέλη. Νόμιζε ο άθεος προτεστάντης ότι θα μάθει από μένα τα τοπογραφικά χαρακτηριστικά της Αττικής! Ευτυχώς το κατάλαβε γρήγορα και χωρίς να με προσβάλλει, γιατί είναι τζέντλεμαν, άρχισε να με ξεναγεί στις ομορφιές του τόπου. Είδα ξανά το Πεδίο του Άρεως, το Ζάππειο, τον Εθνικό Κήπο. Αν και το Στηβάκι φοβάται να περνάει από εκεί όταν σκοτεινιάζει, γιατί μαζεύονται, λέει, πολλοί αστυνομικοί.
«Τι κάνουν εκεί οι αστυνομικοί, μωρό;» με ρωτάει. «Κάνα break θα κάνουν ρε μωρό μου», του απαντάω για να τον καθησυχάσω. Γιατί το Στηβάκι έχει ακούσει πολλές ιστορίες για την Ελληνική Αστυνομία απ’ τους αριστερούς φίλους μας και αγριεύεται άμα τους βλέπει.
«Τι κάνουν εκεί οι αστυνομικοί, μωρό;» με ρωτάει. «Κάνα break θα κάνουν ρε μωρό μου», του απαντάω για να τον καθησυχάσω. Γιατί το Στηβάκι έχει ακούσει πολλές ιστορίες για την Ελληνική Αστυνομία απ’ τους αριστερούς φίλους μας και αγριεύεται άμα τους βλέπει.
Έλεγα, λοιπόν, ότι θαυμάζαμε το σμήνος με τα μαύρα πουλιά που πετούσαν πάνω από την Αθήνα. Εγώ και το Στηβάκι μόνοι στην ταράτσα του Βρετανικού Νησιού. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Και δεν θα το έβλεπα, αν δεν είχα τον φιλοπερίεργο μικρό εξερευνητή, να με πάρει σηκωτή και να με ανεβάσει επάνω.
Το σμήνος που κάλυπτε τον ουρανό, πετούσε επί σαράντα λεπτά. Ανέβαινε και κατέβαινε, γυρνούσε, χωριζόταν και ενωνόταν ξανά. Κάποια στιγμή βγήκε ένα παιδάκι στο μπαλκόνι κι αναθάρρησα. Αλλά γρήγορα το επανέφεραν στην τάξη: «Τι κάνεις παιδί μου στο μπαλκόνι; Έλα εδώ που καθόμαστε όλοι! Έχει επανάληψη τις ‘Πεθερές’ που σ’ αρέσουν».
Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά άμα σου λένε συνέχεια από μικρό ότι κάτι σου αρέσει ή δεν σου αρέσει, στο τέλος το πιστεύεις. Μου συνέβη με τις αγκινάρες. Για χρόνια η μάνα μου έλεγε: «Έφτιαξα αγκινάρες που δεν τις τρως. Θες να σου κάνω μια μπριζόλα;» Πείστηκα. Πολύ αργότερα, στα τριάντα δύο, ανακάλυψα ότι μ’ αρέσουν. Και μια μέρα, στο Κυριακάτικο τραπέζι, έγινε η μεγάλη αποκάλυψη. Πικράθηκε η μάνα μου…
Το σμήνος που κάλυπτε τον ουρανό, πετούσε επί σαράντα λεπτά. Ανέβαινε και κατέβαινε, γυρνούσε, χωριζόταν και ενωνόταν ξανά. Κάποια στιγμή βγήκε ένα παιδάκι στο μπαλκόνι κι αναθάρρησα. Αλλά γρήγορα το επανέφεραν στην τάξη: «Τι κάνεις παιδί μου στο μπαλκόνι; Έλα εδώ που καθόμαστε όλοι! Έχει επανάληψη τις ‘Πεθερές’ που σ’ αρέσουν».
Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά άμα σου λένε συνέχεια από μικρό ότι κάτι σου αρέσει ή δεν σου αρέσει, στο τέλος το πιστεύεις. Μου συνέβη με τις αγκινάρες. Για χρόνια η μάνα μου έλεγε: «Έφτιαξα αγκινάρες που δεν τις τρως. Θες να σου κάνω μια μπριζόλα;» Πείστηκα. Πολύ αργότερα, στα τριάντα δύο, ανακάλυψα ότι μ’ αρέσουν. Και μια μέρα, στο Κυριακάτικο τραπέζι, έγινε η μεγάλη αποκάλυψη. Πικράθηκε η μάνα μου…
Τέλος πάντων, για να επανέλθω, ο μικρός Γιωργάκης πήγε να δει τις «Πεθερές» σε επανάληψη κι εμείς συνεχίσαμε να βλέπουμε το ανεπανάληπτο θέαμα των πουλιών, που είχε φτάσει στους τίτλους του τέλους.
«Μωρό μου», φωνάζει το Στηβάκι, «όλα αυτά τα πουλιά μένουν στη Φοκίοουνις». Βλέμμα δυσπιστίας. «Αλήθεια, τα έχω ακούσει» επιμένει ο φυσιολάτρης, παρουσιάζοντας ακλόνητα στοιχεία. Και πράγματι, τα πουλιά άρχισαν τη μαζική τους κάθοδο και, λίγα-λίγα, χάνονταν στα δέντρα της Φωκίωνος Νέγρη.
Ο ήλιος έδυε, ο Γιωργάκης γλάρωνε στην τηλεόραση, το σμήνος κούρνιαζε στα άνω διαμερίσματα της πάλαι ποτέ ένδοξης Φωκίωνος, κι εμείς είπαμε να κλείσουμε τη μέρα μ’ ένα-άντε δύο επεισόδια Σταρ Τρεκ, για να το γλεντήσουμε.
«Μωρό μου», φωνάζει το Στηβάκι, «όλα αυτά τα πουλιά μένουν στη Φοκίοουνις». Βλέμμα δυσπιστίας. «Αλήθεια, τα έχω ακούσει» επιμένει ο φυσιολάτρης, παρουσιάζοντας ακλόνητα στοιχεία. Και πράγματι, τα πουλιά άρχισαν τη μαζική τους κάθοδο και, λίγα-λίγα, χάνονταν στα δέντρα της Φωκίωνος Νέγρη.
Ο ήλιος έδυε, ο Γιωργάκης γλάρωνε στην τηλεόραση, το σμήνος κούρνιαζε στα άνω διαμερίσματα της πάλαι ποτέ ένδοξης Φωκίωνος, κι εμείς είπαμε να κλείσουμε τη μέρα μ’ ένα-άντε δύο επεισόδια Σταρ Τρεκ, για να το γλεντήσουμε.
Έξι bloggers με συγγραφικό ταλέντο ανακάλυψαν οι
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ/ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ μέσα από το internet.
Και τους ανέθεσαν να γράψουν ο καθένας μια ιστορία για την Αθήνα. Τις έξι αυτές διασκεδαστικές ιστορίες εξέδωσαν σε ισάριθμα βιβλία εικονογραφημένα από τον ζωγράφο ΜΠΑΜΠΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟ.
Το εγχείρημα στηρίχτηκε από την Amstel Pulse κι έτσι τα βιβλία δεν πωλούνται αλλά χαρίζονται!
Η Εταιρεία Πολιτισμού Action Direct ανέλαβε τη διοργάνωση έξι παρουσιάσεων των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων και των βιβλίων τους σε έξι
café –στέκια της νεολαίας.
Εκεί οι συγγραφείς και οι συντελεστές που υλοποίησαν την πρωτοποριακή, όσο και ουσιαστική αυτή ιδέα, σας περιμένουν για να σας προσφέρουν τα βιβλία μαζί με ένα ποτήρι μπίρα Amstel Pulse.
Για περισσότερα:
http://www.citystories.gr/
http://www.facebook.com/group.php?gid=65635682781
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥ apologiaprosuavita.blogspot.com
Η Βασιλική του Δήμου του Νικόλα και της Μαρίας ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου. Όχι σ’ αυτήν που συμμετείχε στα γεγονότα, - δεν διατηρεί πολιτικό γραφείο, και μπορεί να το αποδείξει. Στην άλλη. Αυτή που απλά γεννήθηκε το ‘73. Κι όπως λέει ο φίλος της ο Σάμπαλης, «εμείς του ’73, κάτι έχουμε ρε παιδί μου».
Η Βασιλική δεν έχει κάτι, έχει πολλά. Έχει ένα απλήρωτο δάνειο, δέκα μαθήματα που χρωστάει στο Πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια, έχει υψοφοβία, αγοραφοβία, τριχοτυλλομανία, ήπια δυσλεξία και στραβισμό της Μόνα Λίζα, που όμως ο οφθαλμίατρός της την έχει διαβεβαιώσει ότι κάνει τις γυναίκες πιο γοητευτικές. Τα πιστεύει κάτι τέτοια, γιατί έχει τα μυαλά πάνω από το κεφάλι της.
Έχει αδυναμία στις γάτες, στις μπίρες, στους Άγγλους (φονιάδες των λαών), και στον δεξί αστράγαλο, από τότε που έφαγε μια χύμα στα γραφικά πεζοδρόμια των Εξαρχείων.
Έχει μανία με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (του σατανά), την Άγκαθα Κρίστι και τον Φίλιπ Κέι Ντικ.
Έχει επίσης την τάση να απολογείται και την εντύπωση ότι, όταν μιλάει στο τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό της, κάποιος λείπει. Ε, μάλλον τα ’χει χαμένα.
Έχει κι άλλα και σε πολύ καλές τιμές.
Αλλά δυστυχώς στην Κυψέλη δεν έχει πάρκινγκ. Θα ταλαιπωρηθείτε.
Καλύτερα να παρκάρετε εδώ: apologiaprosuavita.blogspot.com
και να έρθετε με τα πόδια.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ/ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ μέσα από το internet.
Και τους ανέθεσαν να γράψουν ο καθένας μια ιστορία για την Αθήνα. Τις έξι αυτές διασκεδαστικές ιστορίες εξέδωσαν σε ισάριθμα βιβλία εικονογραφημένα από τον ζωγράφο ΜΠΑΜΠΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟ.
Το εγχείρημα στηρίχτηκε από την Amstel Pulse κι έτσι τα βιβλία δεν πωλούνται αλλά χαρίζονται!
Η Εταιρεία Πολιτισμού Action Direct ανέλαβε τη διοργάνωση έξι παρουσιάσεων των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων και των βιβλίων τους σε έξι
café –στέκια της νεολαίας.
Εκεί οι συγγραφείς και οι συντελεστές που υλοποίησαν την πρωτοποριακή, όσο και ουσιαστική αυτή ιδέα, σας περιμένουν για να σας προσφέρουν τα βιβλία μαζί με ένα ποτήρι μπίρα Amstel Pulse.
Για περισσότερα:
http://www.citystories.gr/
http://www.facebook.com/group.php?gid=65635682781
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥ apologiaprosuavita.blogspot.com
Η Βασιλική του Δήμου του Νικόλα και της Μαρίας ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου. Όχι σ’ αυτήν που συμμετείχε στα γεγονότα, - δεν διατηρεί πολιτικό γραφείο, και μπορεί να το αποδείξει. Στην άλλη. Αυτή που απλά γεννήθηκε το ‘73. Κι όπως λέει ο φίλος της ο Σάμπαλης, «εμείς του ’73, κάτι έχουμε ρε παιδί μου».
Η Βασιλική δεν έχει κάτι, έχει πολλά. Έχει ένα απλήρωτο δάνειο, δέκα μαθήματα που χρωστάει στο Πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια, έχει υψοφοβία, αγοραφοβία, τριχοτυλλομανία, ήπια δυσλεξία και στραβισμό της Μόνα Λίζα, που όμως ο οφθαλμίατρός της την έχει διαβεβαιώσει ότι κάνει τις γυναίκες πιο γοητευτικές. Τα πιστεύει κάτι τέτοια, γιατί έχει τα μυαλά πάνω από το κεφάλι της.
Έχει αδυναμία στις γάτες, στις μπίρες, στους Άγγλους (φονιάδες των λαών), και στον δεξί αστράγαλο, από τότε που έφαγε μια χύμα στα γραφικά πεζοδρόμια των Εξαρχείων.
Έχει μανία με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (του σατανά), την Άγκαθα Κρίστι και τον Φίλιπ Κέι Ντικ.
Έχει επίσης την τάση να απολογείται και την εντύπωση ότι, όταν μιλάει στο τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό της, κάποιος λείπει. Ε, μάλλον τα ’χει χαμένα.
Έχει κι άλλα και σε πολύ καλές τιμές.
Αλλά δυστυχώς στην Κυψέλη δεν έχει πάρκινγκ. Θα ταλαιπωρηθείτε.
Καλύτερα να παρκάρετε εδώ: apologiaprosuavita.blogspot.com
και να έρθετε με τα πόδια.
No comments:
Post a Comment