Είμαι ο Τάκης και είμαι ποδήλατο. Μην απορείς, δεν είμαι ένα τυχαίο ποδήλατο. Είμαι το ποδήλατο του Νίκου. Γι’ αυτόν και για την παρέα του μιλάει αυτή η ιστορία που θα σου διηγηθώ και κάθε λέξη της, είναι αληθινή.
Το βρίσκεις παράλογο που μπορώ και σου γράφω; Δεν είναι! Απλά εσύ τα τελευταία χρόνια έχεις το πρόβλημα που ονομάζω «υπερβολική λογική» και ό,τι δεν εντάσσεται σε αυτήν, το θεωρείς «παραμύθια της Χαλιμάς».
Ξεπέρασε λοιπόν γρήγορα το όποιο σοκ και πάμε παρακάτω. Άλλωστε, κανείς γύρω σου δεν μπορεί να ξέρει πως αυτό που διαβάζεις είναι γραμμένο από ένα ποδήλατο. Αντιθέτως, εγώ ξέρω τα πάντα για το αφεντικό μου, τον Νίκο και τους φίλους του. Τον ακολουθούσα και τον ακολουθώ σχεδόν παντού και έχω ακούσει πολλά πράγματα. Όσα δεν ξέρω, μου τα έχουν πει τα άλλα ποδήλατα, των φίλων του, με το νι και με το σίγμα που λέτε κι εσείς.
Εκείνη τη περίοδο λοιπόν, πριν λίγα μόλις χρόνια, ήταν όλοι στη παρέα ενθουσιασμένοι με την νέα αγαπημένη τους συνήθεια που είχε έρθει να γεμίσει τις ώρες της βαρεμάρας τους: τα ταράτσα-πάρτι. Η ιδέα ενός τέτοιου πάρτι, είχε έρθει με απευθείας πτήση από το πουθενά, όταν ένα απογευματάκι απολάμβαναν τον καφέ τους και παραφιλοσοφούσαν, στο σπίτι του αφεντικού μου, στα Εξάρχεια. Εκεί που ακούγανε στο ραδιόφωνο ζωηρές μουσικές και χωρίς να το πολυκαταλάβουν, βρέθηκαν στην ταράτσα της πολυκατοικίας αγκαλιά με το ραδιόφωνο, να χορεύουν ξέφρενα και να πίνουν μπίρες. Αυτά το πάρτι συνήθως, κρατούσαν ένα δίωρο κι έτσι ξαφνικά όπως άρχιζαν, έτσι κι απότομα σταμάταγαν και όλοι επέστρεφαν στις υποχρεώσεις τους.
Οι πιο σταθεροί θαμώνες στα ταράτσα-πάρτι, ήταν ο Νίκος, ο Γιάννης, η Άννα, η Σόνια, η Μαρία, ο Άλεξ, η Φωτεινή και ο Αντώνης όποτε ερχόταν από το νησί για να τους δει. Όλοι από το ίδιο νησί προερχόμενοι, κυνηγούσαν το μεγάλο τους όνειρο στις γειτονιές της Αθήνας. Ο καθένας με τον τρόπο του και με σταθερό μέσο το ποδήλατό του. Άλλοι στα Πανεπιστήμια, άλλοι στα ΙΕΚ, άλλοι σε ιδιωτικές σχολές. Όλοι όμως στο δρόμο για την απόκτηση "ενός χαρτιού", που έλεγαν κι οι γονείς τους, ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν στο μέλλον, μια δουλειά της προκοπής. Και πράγματι, στο μέλλον, βρέθηκε η "δουλειά της προκοπής" για τον καθένα, ανεξάρτητα από το πτυχίο, το δίπλωμα και το degree. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, διαφορετικό κεφάλαιο.
Οι θαμώνες των πάρτι δεν ξεπερνούσαν τους δέκα γιατί έτσι είχε αποφασίσει η παρέα ότι ήθελε να γίνει. Το νούμερο δέκα ήταν ένα ευέλικτο σχήμα για ταράτσα-πάρτι, όπως έλεγε ο Άλεξ. Οι περισσότεροι από δέκα, θα έκαναν υπερβολική φασαρία. Βέβαια υπήρξαν φορές που ο αριθμός μειωνόταν, όμως ποτέ δεν άφηναν να αυξηθεί. Ήταν ένας άγραφος κανόνας της παρέας και αυτός. Το ποιοι και πότε θα συμμετείχαν δεν το προγραμμάτιζαν ποτέ. Απλά γινόταν. Αν τύχαινε κι ερχόταν κανείς, ενώ ο αριθμός είχε συμπληρωθεί τον έδιωχναν διακριτικά ή έπαιρνε τη θέση κάποιου που ετοιμαζόταν να φύγει λόγω κάποιας υποχρέωσης.
Έξι bloggers με συγγραφικό ταλέντο ανακάλυψαν οι
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ/ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ μέσα από το internet.
Και τους ανέθεσαν να γράψουν ο καθένας μια ιστορία για την Αθήνα. Τις έξι αυτές διασκεδαστικές ιστορίες εξέδωσαν σε ισάριθμα βιβλία εικονογραφημένα από τον ζωγράφο ΜΠΑΜΠΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟ.
Το εγχείρημα στηρίχτηκε από την Amstel Pulse κι έτσι τα βιβλία δεν πωλούνται αλλά χαρίζονται!
Η Εταιρεία Πολιτισμού Action Direct ανέλαβε τη διοργάνωση έξι παρουσιάσεων των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων και των βιβλίων τους σε έξι
café –στέκια της νεολαίας.
Εκεί οι συγγραφείς και οι συντελεστές που υλοποίησαν την πρωτοποριακή, όσο και ουσιαστική αυτή ιδέα, σας περιμένουν για να σας προσφέρουν τα βιβλία μαζί με ένα ποτήρι μπίρα Amstel Pulse.
Για περισσότερα:
http://www.citystories.gr/
http://www.facebook.com/group.php?gid=65635682781
DANA SEMITECOLO katrougiali.blogspot.com
Η Dana Semitecolo, γεννήθηκε πριν δύο χρόνια και κάτι μήνες στο μαιευτήριο του διαδικτύου, όπου ζει και εργάζεται όταν δραπετεύει από τις καθημερινές υποχρεώσεις του Έξω Κόσμου.
Της αρέσει να παραφιλοσοφεί με το κατρουγιάλι της στο katrougiali.blogspot.com , όση ώρα περιμένει να ψηθεί το παστίτσιο. Για να γράψει αυτή την ιστορία, χρειάστηκε να ψήσει 20 ταψιά.
Ακόμα, της αρέσει να μαζεύει μανουσάκια στους αγρούς του τόπου της καθώς και να κυλιέται στις καυτές αμμουδιές του, παρέα με τον γιο της.
Αυτό το πόνημα είναι το πρώτο της μεγάλο -από κάθε άποψη- που δημοσιεύεται και μάλλον το τελευταίο, αφού η οικολογική της συνείδηση δεν της επιτρέπει την σπατάλη χαρτιού. Ιστορίες του νησιού της, κυρίως, έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και σε διάφορους διαδικτυακούς τόπους.
Τα παράπονά σας, στη διεύθυνση: katrougiali@gmail.com
Το βρίσκεις παράλογο που μπορώ και σου γράφω; Δεν είναι! Απλά εσύ τα τελευταία χρόνια έχεις το πρόβλημα που ονομάζω «υπερβολική λογική» και ό,τι δεν εντάσσεται σε αυτήν, το θεωρείς «παραμύθια της Χαλιμάς».
Ξεπέρασε λοιπόν γρήγορα το όποιο σοκ και πάμε παρακάτω. Άλλωστε, κανείς γύρω σου δεν μπορεί να ξέρει πως αυτό που διαβάζεις είναι γραμμένο από ένα ποδήλατο. Αντιθέτως, εγώ ξέρω τα πάντα για το αφεντικό μου, τον Νίκο και τους φίλους του. Τον ακολουθούσα και τον ακολουθώ σχεδόν παντού και έχω ακούσει πολλά πράγματα. Όσα δεν ξέρω, μου τα έχουν πει τα άλλα ποδήλατα, των φίλων του, με το νι και με το σίγμα που λέτε κι εσείς.
Εκείνη τη περίοδο λοιπόν, πριν λίγα μόλις χρόνια, ήταν όλοι στη παρέα ενθουσιασμένοι με την νέα αγαπημένη τους συνήθεια που είχε έρθει να γεμίσει τις ώρες της βαρεμάρας τους: τα ταράτσα-πάρτι. Η ιδέα ενός τέτοιου πάρτι, είχε έρθει με απευθείας πτήση από το πουθενά, όταν ένα απογευματάκι απολάμβαναν τον καφέ τους και παραφιλοσοφούσαν, στο σπίτι του αφεντικού μου, στα Εξάρχεια. Εκεί που ακούγανε στο ραδιόφωνο ζωηρές μουσικές και χωρίς να το πολυκαταλάβουν, βρέθηκαν στην ταράτσα της πολυκατοικίας αγκαλιά με το ραδιόφωνο, να χορεύουν ξέφρενα και να πίνουν μπίρες. Αυτά το πάρτι συνήθως, κρατούσαν ένα δίωρο κι έτσι ξαφνικά όπως άρχιζαν, έτσι κι απότομα σταμάταγαν και όλοι επέστρεφαν στις υποχρεώσεις τους.
Οι πιο σταθεροί θαμώνες στα ταράτσα-πάρτι, ήταν ο Νίκος, ο Γιάννης, η Άννα, η Σόνια, η Μαρία, ο Άλεξ, η Φωτεινή και ο Αντώνης όποτε ερχόταν από το νησί για να τους δει. Όλοι από το ίδιο νησί προερχόμενοι, κυνηγούσαν το μεγάλο τους όνειρο στις γειτονιές της Αθήνας. Ο καθένας με τον τρόπο του και με σταθερό μέσο το ποδήλατό του. Άλλοι στα Πανεπιστήμια, άλλοι στα ΙΕΚ, άλλοι σε ιδιωτικές σχολές. Όλοι όμως στο δρόμο για την απόκτηση "ενός χαρτιού", που έλεγαν κι οι γονείς τους, ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν στο μέλλον, μια δουλειά της προκοπής. Και πράγματι, στο μέλλον, βρέθηκε η "δουλειά της προκοπής" για τον καθένα, ανεξάρτητα από το πτυχίο, το δίπλωμα και το degree. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, διαφορετικό κεφάλαιο.
Οι θαμώνες των πάρτι δεν ξεπερνούσαν τους δέκα γιατί έτσι είχε αποφασίσει η παρέα ότι ήθελε να γίνει. Το νούμερο δέκα ήταν ένα ευέλικτο σχήμα για ταράτσα-πάρτι, όπως έλεγε ο Άλεξ. Οι περισσότεροι από δέκα, θα έκαναν υπερβολική φασαρία. Βέβαια υπήρξαν φορές που ο αριθμός μειωνόταν, όμως ποτέ δεν άφηναν να αυξηθεί. Ήταν ένας άγραφος κανόνας της παρέας και αυτός. Το ποιοι και πότε θα συμμετείχαν δεν το προγραμμάτιζαν ποτέ. Απλά γινόταν. Αν τύχαινε κι ερχόταν κανείς, ενώ ο αριθμός είχε συμπληρωθεί τον έδιωχναν διακριτικά ή έπαιρνε τη θέση κάποιου που ετοιμαζόταν να φύγει λόγω κάποιας υποχρέωσης.
Έξι bloggers με συγγραφικό ταλέντο ανακάλυψαν οι
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ/ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ μέσα από το internet.
Και τους ανέθεσαν να γράψουν ο καθένας μια ιστορία για την Αθήνα. Τις έξι αυτές διασκεδαστικές ιστορίες εξέδωσαν σε ισάριθμα βιβλία εικονογραφημένα από τον ζωγράφο ΜΠΑΜΠΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟ.
Το εγχείρημα στηρίχτηκε από την Amstel Pulse κι έτσι τα βιβλία δεν πωλούνται αλλά χαρίζονται!
Η Εταιρεία Πολιτισμού Action Direct ανέλαβε τη διοργάνωση έξι παρουσιάσεων των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων και των βιβλίων τους σε έξι
café –στέκια της νεολαίας.
Εκεί οι συγγραφείς και οι συντελεστές που υλοποίησαν την πρωτοποριακή, όσο και ουσιαστική αυτή ιδέα, σας περιμένουν για να σας προσφέρουν τα βιβλία μαζί με ένα ποτήρι μπίρα Amstel Pulse.
Για περισσότερα:
http://www.citystories.gr/
http://www.facebook.com/group.php?gid=65635682781
DANA SEMITECOLO katrougiali.blogspot.com
Η Dana Semitecolo, γεννήθηκε πριν δύο χρόνια και κάτι μήνες στο μαιευτήριο του διαδικτύου, όπου ζει και εργάζεται όταν δραπετεύει από τις καθημερινές υποχρεώσεις του Έξω Κόσμου.
Της αρέσει να παραφιλοσοφεί με το κατρουγιάλι της στο katrougiali.blogspot.com , όση ώρα περιμένει να ψηθεί το παστίτσιο. Για να γράψει αυτή την ιστορία, χρειάστηκε να ψήσει 20 ταψιά.
Ακόμα, της αρέσει να μαζεύει μανουσάκια στους αγρούς του τόπου της καθώς και να κυλιέται στις καυτές αμμουδιές του, παρέα με τον γιο της.
Αυτό το πόνημα είναι το πρώτο της μεγάλο -από κάθε άποψη- που δημοσιεύεται και μάλλον το τελευταίο, αφού η οικολογική της συνείδηση δεν της επιτρέπει την σπατάλη χαρτιού. Ιστορίες του νησιού της, κυρίως, έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και σε διάφορους διαδικτυακούς τόπους.
Τα παράπονά σας, στη διεύθυνση: katrougiali@gmail.com
No comments:
Post a Comment