ΣΕΛΙΔΕΣ: 32, € 3Τα χωρία της «Ελληνικής Νομαρχίας», θεμελιώδους βιβλίου του Ελληνισμού, που κυκλοφόρησε παράνομα στην Ιταλία το 1806, όπου περιγράφεται η συμπεριφορά του κλήρου στην Τουρκοκρατία, ο οποίος μαζί με τους Κοτζαμπάσηδες εκμεταλλευόταν το σκλαβωμένο Γένος, και που κατά τον συγγραφέα «η σημερινή αθλία κατάστασις του ελληνικού ιερατείου είναι η πρώτη αιτία οπού αργοπορεί την απελευθέρωσιν της Ελλάδος».
Το βιβλίο κυκλοφόρησε με το ψευδώνυμο «Ανώνυμος ο Έλλην». Μέχρι σήμερα η επιστημονική έρευνα δεν έχει αποδείξει ποιος είναι ο συγγραφέας του. Ο πιθανότερος είναι ο Αδαμάντιος Κοραής.
Κατά τον «Ανώνυμο τον Έλληνα» δεν ήταν αρκετό, προκειμένου να κερδίσουν την Ελευθερία τους και να συστήσουν στη συνέχεια ένα ευνομούμενο ελληνικό κράτος, να επαναστατήσουν οι ομοεθνείς του κατά των Τούρκων, αλλά και κατά των εσωτερικών εχθρών του Γένους και της ευνομίας, δηλαδή των κοτζαμπάσηδων και του κλήρου.
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
[...] ποιος από αυτούς δεν λατρεύει δύο και τρεις αρχόντισσας με άκραν αναισχυντίαν και σχεδόν φανερά; ‘Ο νύν άρχιερεύς τών ‘Ιωαννίνων είναι μοιχός καί άρσενοκοίτης, χωρίς τήν παραμικράν συστολήν.
[...] Εγώ είδα πολλάκις ένα άρχιεπίσκοπον είς τήν μέσην τής λειτουργίας, νά ύβρίζη, νά άναθεματίζη, καί νά δέρνη όχι όλίγας φοράς τους παπάδες, καί ώς έπί τό πλείστον τούς διακόνους.
[...] Ο θάνατος κανενός Αρχιεπισκόπου αποδεικνύει φανερώτατα τον βρωμερόν χαρακτήρα τής Συνόδου. Επειδή τότε γεννάται εν μίσος αναμεταξύ των, μεταχειριζόμενος καθείς κάθε ουτιδανώτερον μέσον, όπου δυνηθή, δια να αποκτήσει εκείνην την επαρχίαν, το οποίον ακολουθεί εις όποιον δώση περισσότερα χρήματα.
[...] Η Σύνοδος αγοράζει τον πατριαρχικό θρόνο από τον οθωμανικό αντιβασιλέα δια μίαν μεγάλη ποσότητα χρημάτων, έπειτα τον πωλεί ούτινος της δώσει περισσότερο κέρδος, και τον αγοραστή τον ονομάζει πατριάρχη. Αυτός, λοιπόν, δια να ξαναλάβει τα όσα εδανείσθη δια την αγορά του θρόνου, πωλεί τις επαρχίες, στις αρχιεπισκοπές, ούτινος δώσει περισσοτέραν ποσότητα, και ούτως σχηματίζει τους αρχιεπισκόπους, οι οποίοι πωλώσει και αυτοί εις άλλους τας επισκοπάς των. Οι δε επίσκοποι τας πωλώσει των χριστιανών, δηλαδή γυμνώνουσι τον λαό, δια να εβγάλωσι τα όσα εξώδευσαν.
[...] Πώς άραγε ζώσιν αυτοί οι αρχιεπίσκοποι εις τας μητροπόλεις των και ποίαι εισίν αι αρεταί των; Τρώγωσι και πίνωσι ως χοίροι. Κοιμώνται δεκατέσσαρας ώρας την νυκτα και δύο ώρας μετά το μεσημέρι. Λειτουργούσι δύο φοράς τον χρόνο και όταν δεν τρώγωσι, δεν πίνωσι, και δεν κοιμώνται, τότε κατεργάζονται τα πλέον αναίσχυντα έργα, όπου τινάς ημπορεί να στοχασθεί. Και ούτως εις τον βόρβορο της αμαρτίας και εις την ιδίαν ακρασίαν θησαυρίζουσι χρήματα, και οι αναστεναγμοί του λαού είναι προς αυτούς τόσοι ζέφυρες.
[...] Αυτοί, λοιπόν, περιφέρονται εις όλα τα χωρία της επισκοπής και με άκραν ασπλαγχνία εκδύουσι τους πολλά αθώους χωριάτας, και μάλιστα τας γυναίκας. Όταν δεν τοις ευρίσκουσι χρήματα, τότε τίνος αρπάζουσι εν φόρεμα, τίνος εν εργαλείο της γεωργικής, τίνος εν στολίδι της γυναίκας του, και φθάνουν να τους παίρνουν ως και τα δοχεία των φαγητών. Από άλλους πάλιν λαμβάνουν τόσα κιλά σιτάρι, τόσο κρασί. Με ένα λόγο τους γυμνώνουν και έπειτα τους ευλογούν και φεύγουν.
[...] Μετά των Επισκόπων, λοιπόν, έρχονται εκείνοι οι πρωτοσύγκελλοι, οι αρχιμανδρίτες και οι πνευματικοί, οι οποίοι στέλλονται από τα μοναστήρια με κάποιας πανταχούσας. Παρουσιάζονται εις τον αρχιερέα και αγοράζουν παρ’ αυτού την άδειαν του κλεψίματος και έπειτα, με άκρα αυθάδεια, αρχινούσιν από σπίτι εις σπίτι, να ζητούσιν ελεημοσύνη και εκδύουσιν εξόχως τας γυναίκας, όσον ημπορούσι.
Αυτοί έχουσιν έν κιβωτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνοσι, και έπειτα ονοματίζουσιν, άλλα μεν του Αγίου Χαραλάμπους και άλλα του Αγίου Γρηγορίου. Εν ενί λόγω δεν αφήνουν άγιον, χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκκαλά του. Οι περισσότεροι από αυτούς του κοκκαλοπωλητάς εξέρχονται από το όρος του ΄Αθους, οπού ονομάζουν ΄Αγιον Όρος, εις το οποίον ευρίσκεται η πηγή αυτών των καλογήρων.
[...] Οι ιεροκήρυκες, οι ψευδοκήρυκες: « Ο Θεός, αδελφοί, μας έδωσε την τυραννίαν έξ αμαρτιών μας, ..την υποφέρωμεν ..χωρίς γογγυσμόν,.. ..«όν αγαπά Κύριος παιδεύει».
Δεν καταλαμβάνετε, ανόητοι ότι το «παιδεύω», εις την ελληνικήν γλώσσαν εννοεί πότε μεν το «διδάσκω», ποτέ δε το «τιμωρώ». Και ούτος ο πατήρ, επειδή αγαπά τον υιόν του, τον διδάσκει, ήτοι τον παιδεύει...
...και λέγετε: «Αγαπητοί ο Θεός μας έδωσεν την οθωμανικήν τυραννίαν, διά να μας τιμωρήση διά τα αμαρτήματά μας και παιδεύοντας μας είς την παρούσαν ζωήν, να μας ελευθερώσει μετά θάνατον από την αιώνιον κόλασιν».
[...] Εκατό χιλιάδες, και ίσως περισσότεροι, μαυρο-φορεμένοι ζώσιν αργοί και τρέφονται από τους ιδρώτας των ταλαιπώρων και πτωχών Ελλήνων. Τόσαι εκατοντάδες μοναστήρια. όπου πανταχοθεν ευρίσκονται, είναι τόσαι πληγαί εις την πατρίδα, επειδή, χωρίς να την ωφελήσουν εις το παραμικρό, τρώγωσι τους καρπούς της και φυλάττουσι τους λύκους, δια να αρπάζουν και ξεσχίζουν τα αθώα και ιλαρά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού.
No comments:
Post a Comment