RICCARDO CHIABERGE: Το σωματίδιο του Θεού. ΑΠΟ ΤΟ BING BANG ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΤΟΝΙΑ ΤΣΙΤΣΟΒΙΤΣ

Σελίδες: 204, Τιμή: € 23,00

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ;
• Πού την τοποθετούν οι επιστήμονες;
• Τι πιστεύει γι αυτήν η θρησκεία;
• Έχει η Εκκλησία τελειώσει τους λογαριασμούς της με το Γαλιλαίο;
• Είναι δυνατό ένας επιστήμονας να πιστεύει στο Θεό;
• Ποια επιχειρήματα έχουν οι εχθροί του Δαρβίνου;
• Τι είναι αυτό το αρχικό σωματίδιο «Το σωματίδιο του Θεού» με το οποίο έγινε το Big Bang, η περίφημη Μεγάλη Έκρηξη των Επιστημόνων;
• Ή μήπως το Σύμπαν είναι ένα δημιούργημα του Θεού;


ΕΝΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΔΥΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ:
• Τον Ιησουίτη Καθηγητή Καρδινάλιο Τζορτζ Κόιν, Αστρονόμο του Πάπα και
• Τον κοσμικό Καθηγητή Άρνο Πενζίας, κάτοχο Νόμπελ Φυσικής, επειδή συνέλαβε πειραματικώς τον απόηχο του Big Bang.
Μια αντιπαράθεση μεταξύ Εκκλησίας και Επιστήμης που διαρκεί αιώνες.
Ακολουθώντας το μίτο μιας παθιασμένης ανταλλαγής απόψεων, το βιβλίο αφηγείται γεγονότα, τόπους και πρόσωπα που αποτελούν σύμβολο των συνόρων μεταξύ Λογικής και Θρησκείας.
Ο νομπελίστας δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού και της ψυχής, ο Ιησουίτης θεωρεί το επιστημονικό έργο αδιαχώριστο από την προσευχή και από τη σχέση με το Δημιουργό.

«Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΟΥ ΕΡΕΥΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ. ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΩ ΕΝΑ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΠΟΥ Μ’ ΑΓΑΠΑ». Τζορτζ Κόιν

«ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΥΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ. ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ. ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΝΤΩΣ ΨΥΧΗ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΗ ΘΑ ΣΥΜΠΙΠΤΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟΣ ΣΤΟ DNA ΜΑΣ».

Άρνο Πενζίας

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο Ρικάρντο Κιαμπέρτζε [Riccardo Chiaberge ] γεννήθηκε στο Τορίνο, το 1947. Δημοσιογράφος για θέματα Επιστήμης και Πολιτισμού, σήμερα διευθύνει το σχετικό Κυριακάτικο ένθετο της ιταλικής εφημερίδας Sole 24 Ore.

Έχει εργασθεί για το Centro Einaudi di Torino διευθύνοντας την εκδοτική σειρά «Biblioteca della libertà» και στις εφημερίδες «Stampa», «Mondo» και «Corriere della Sera».

Arno Allan Penzias

Ο Arno Allan Penzias είναι εβραίος που γεννήθηκε στο Μόναχο στις 26 Απριλίου 1933. Σήμερα είναι αμερικανός πολίτης και διαπρεπής φυσικός, τιμημένος με το βραβείο Nobel της Φυσικής το 1978.

Στην εποχή του Ναζισμού η οικογένειά του υπέστη πολλές διώξεις με αποτέλεσμα να επιλέξει το 1940 τη φυγή στη Νέα Υόρκη, όπου το 1946 ο Penzias έγινε αμερικανός πολίτης.

Σπούδασε στο Brooklyn Technical High School, στο City College of New York και στο Columbia University, από όπου έλαβε διδακτορικό το 1962.

Εργαζόμενος για την Bell Labs στο New Jersey συνεργάστηκε με τον Robert Woodrow Wilson εκτελώντας αστρονομικά πειράματα με κεραίες υψηλής λήψης. Το 1946 συνέλαβαν με μια υπερευαίσθητη κεραία κάποιους θορύβους που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν. Στην αρχή υπέθεσαν πως είναι ο απόηχος από τους θορύβους της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια ότι είναι παράσιτα από τα περιττώματα των περιστεριών που συνήθιζαν να κάθονται πάνω στην κεραία.
Όμως παρότι απομάκρυναν τα περιστέρια ο θόρυβος εξακολουθούσε να ακούγεται.. Δημοσίευσαν τις παρατηρήσεις τους και αργότερα απέδειξαν ότι πρόκειται για τα μετέπειτα ονομασθέντα «cosmic microwave background radiation (CMB)», δηλαδή ο απόηχος της Μεγάλης Έκρηξης, του Big Bang!

Η ανακάλυψη ήταν σημαντική επειδή επέτρεψε στην Αστροφυσική Επιστήμη να επιβεβαιώσει τη μέχρι τότε θεωρητική Big Bang, αλλά και να διορθώσει τη μέχρι τότε σχετική θεωρία
Για την ανακάλυψή τους αυτή οι Penzias and Wilson έλαβαν το 1978 το βραβείο Nobel από κοινού με τον Pyotr Leonidovich Kapitsa, ο οποίος έκανε ανάλογες ανακαλύψεις παρότι εργάστηκε χωριστά από τους δύο πρώτους.

Ο Penzias σήμερα ζει στο Highland Park του New Jersey.
Εργογραφία:

Penzias; Wilson (1970), "Microwave Noise from Rainstorms".

Wilson; Penzias (1967), "Isotropy of Cosmic Background Radiation at 4080 Megahertz".

Penzias (1979), "The Origin of the Elements".

Penzias (1980), "Nuclear Processing and Isotopes in the Galaxy".

George Coyne

Ο George Coyne είναι Ιησουίτης ιερωμένος και Αστρονόμος. Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1933 στη Βαλτιμόρη των Η.Π.Α και από την ηλικία των 18 κατατάχθηκε στο τάγμα των Ιησουιτών.

Διευθύνει το Πλανητάριο του Βατικανού και είναι επικεφαλής Αστρονομικού ερευνητικού κέντρου που εδρεύει στην Tuscon, στο Πανεπιστήμιο της Arizona.

Ο πατήρ και καθηγητής Coyne οργανώνει τις περίφημες διεθνείς συναντήσεις επιστημόνων Divine Action, οι οποίες αποσκοπούν στην προσέγγιση Επιστήμης και Θρησκείας σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σπούδασε Μαθηματικά και Φιλοσοφία στο Fordham University της Νέας Υόρκης και ειδικεύτηκε στις αστρονομικές μετρήσεις στο Πανεπιστήμιο Georgetown University. Διετέλεσε ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Harvard, στο National Science Foundation του πανεπιστημίου του Scranton . Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Arizona και διεξήγαγε ερευνητικό έργο στο εκεί Lunar and Planetary Laboratory (UA LPL)

Παράλληλα σπούδασε Θεολογία στο Woodstock College του Maryland και στη συνέχεια, το 1965, έγινε ιερέας της Καθολικής Εκκλησίας

Από το 1969 συνδέθηκε με το Πλανητάριο του Βατικανού (Vatican Observatory). Έγινε καθηγητής εκεί και το 1978 διευθυντής. Επίσης έγινε επίσης διευθυντής στο τμήμα Αστρονομίας στο UA Steward Observatory, στις ΗΠΑ.

Ιδίως στο Vatican Observatory διακρίθηκε για το ερευνητικό του έργο. Ως συνέπεια αυτής του της δραστηριότητας το αστεροειδής «14429 Coyne» πήρε το όνομά του.

Είναι μέλος των International Astronomical Union, the American Astronomical Society, the Astronomical Society of the Pacific, the American Physical Society and the Optical Society of America.

Το συγγραφικό του έργο αριθμεί περί τα εκατό βιβλία.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Δεν είναι μόνο οι θρησκευτικές αρχές, ή οι φοντεμανταλιστές κάθε δόγματος και ιδεολογίας, που φρενάρουν την επιστημονική ελευθερία. Μια από τις συχνότερες κατηγορίες που απευθύνουν στη σύγχρονη επιστήμη, ακόμη και καθολικοί κύκλοι, είναι ότι η Big Science υποτίθεται ότι είναι υποδουλωμένη όλο και περισσότερο στις δυνάμεις της αγοράς και του κέρδους που σέρνουν πίσω τους την κοινωνία και κατευθύνουν τις χρηματοοικονομικές ροές ανάλογα με τις προτιμήσεις τους και τα συμφέροντά τους, σε βάρος της βασικής έρευνας και των λιγότερο επικερδών τομέων από οικονομικής πλευράς, αλλά που συχνά δεν είναι λιγότερο ουσιώδεις για την ευημερία της ανθρωπότητας. Η Εκκλησία και οι άλλοι πνευματικοί θεσμοί υποτίθεται ότι έχουν επομένως το καθήκον να υπενθυμίζουν στους ερευνητές και στις επιχειρήσεις τις πραγματικές προτεραιότητες.

Ο Πενζίας αποδραματοποιεί το θέμα: « Αν πάμε πίσω στους αιώνες, η έννοια του ανεξάρτητου επιστήμονα είναι μια αυταπάτη. Ο Σωκράτης ήταν ένας λιθοξόος. Το μεγαλύτερο μέρος των επιστημόνων, στο κάτω-κάτω, εμπλέκεται σε κάποια οικονομική δραστηριότητα. Τα πρώτα πανεπιστήμια έτσι γεννήθηκαν: Ομάδες φοιτητών στρατολογούσαν τους καθηγητές. Οι αδελφότητες, τα κολλέγια προϋπήρχαν των πανεπιστημίων. Οι διδάσκοντες εξαρτιόνταν από τη διδασκαλία για την επιβίωσή τους. Εκτός αν ήταν από πλούσια οικογένεια, και υπήρχαν τέτοιοι: για παράδειγμα ο ευγενής Ιρλανδός Γουίλιαμ Πάρσονς, ο τρίτος κόμης του Ρος. Το Χίλια Οχτακόσια, ο λόρδος Ρος κατασκεύασε το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο του κόσμου γιατί είχε χρήματα για να το κάνει. Τον Λεβιάθαν του Παρσονστόουν: έτσι ονομάζει ο κόσμος το τηλεσκόπιο, που εγέρθηκε το 1845, με ένα μεταλλικό καθρέφτη 72 ιντσών, βάρους 4 τόνων και με ένα σωλήνα μήκους 54 ποδιών»

Μια αρκετά σπάνια περίπτωση μεταξύ των ανθρώπων της επιστήμης, που συνήθως είναι απένταροι. Ο Γαλιλαίος –θυμίζει ο πατέρας Κόιν- για να ζήσει αναγκαζόταν να κάνει αστρολογικές προβλέψεις…Και δεν ήταν ο μόνος. Ακόμη και ο Νεύτωνας και πολλοί άλλοι, συντηρούνταν με τα ωροσκόπια. Ο Τίχο Μπράχε ήταν μισθωτός του βασιλιά. Πολύ αργότερα, από την αστρολογία πέρασαν στη μέτρηση του χρόνου, πάντα για να τα φέρουν βόλτα. Ο ανεξάρτητος επιστήμονας είναι ένα ρομαντικός μύθος που ελάχιστα ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Διηγείται ο Άρνο ότι το Institute for Advanced Study του Πρίνστον, που ιδρύθηκε από την οικογένεια Μπαμπέργκερ, όπου δίδαξε ο Αϊνστάιν, σε κάποια στιγμή γνώρισε μια φάση παρακμής: «Είχε γίνει σαν ένας φιλντισένιος πύργος. Οι καθηγητές μπορούσαν να μελετούν ό, τι ήθελαν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Μόνο όταν εισήγαγαν τα μεταδιδακτορικά που συσχέτισαν τους μελετητές με τον εξωτερικό κόσμο το ίδρυμα ξανάρχισε να έχει επιτυχία. Κάθε fellow ήθελε να πετύχει κάποιο αποτέλεσμα σε περιορισμένο χρόνο, έτσι ώστε να μπορέσει να αξιολογηθεί για μια μόνιμη θέση. Στα μέλη της σχολής ανήκε το καθήκον να συμβουλέψουν θέματα και επόπτη για την έρευνα. Η ιδέα των επιστημόνων full-time είναι μια αυταπάτη, ή κυνηγάνε υποτροφίες ή κάνουν κάποια άλλη δραστηριότητα. Συνεπώς πρέπει να πούμε ότι πιθανά η καλύτερη έρευνα καθοδηγείται από οικονομικά κίνητρα. Στα Bell Labs το τρανζίστορ γεννήθηκε επειδή η AT&T ξόδευε 80 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο για να αντικαταστήσει βαλβίδες κενού. Γι’ αυτό προσέλαβαν τον Μπράτεϊν, τον Σόκλεϊ και τον Μπαρντίν που εφεύραν το τρανζίστορ».

Εδώ όμως μιλάμε για τεχνολογία, για εφαρμοσμένη επιστήμη. Η καθαρή επιστήμη, η βασική, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Χρειάζεται ερευνητές ανεξάρτητους και ανιδιοτελείς, ανθρώπους που ακολουθούν τα προσωπικά τους σχέδια με απόλυτη ελευθερία. Ο Πενζίας επιμένει: «Δε θυμάμαι πολλά παραδείγματα βασικής επιστήμης που να υλοποιήθηκαν με δημόσιο χρήμα. Όλοι οι επιστήμονες που γνωρίζω περνάνε όλο το χρόνο τους γράφοντας προγράμματα έρευνας, ή, όπως συμβαίνει τώρα στο Silicon Valley, οι καθηγητές πανεπιστημίου πουλάνε τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας τους ή κάνουν συμβουλευτική εργασία στα startup*,(ΣτΜ δοκιμές εκκίνησης) στην περίπτωση που δεν εγκαταλείπουν εντελώς τη διδασκαλία για να γίνουν επιχειρηματίες. Όταν ήμουν στα Bell Labs, με καλούσαν συχνά ως εξωτερικό μέλος μιας επιτροπής αξιολόγησης μονίμων διδασκόντων. Σε κάθε συνεδρίαση επαναλαμβανόταν ακριβώς η ίδια ιστορία. Μπαίναμε, ο υπεύθυνος βοηθός έκανε τη νουθεσία του, κι έπειτα έφευγε. Έπειτα γινόταν διάλειμμα και ούτε μια φορά κάποιος δε με ρώτησε: ‘πες μου, Άρνο, κατά τη γνώμη σου, σε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, ο κύριος Τάδε θα είναι σε θέση να βρει ενδιαφέροντα θέματα πάνω στα οποία να δουλέψει;’ Κανείς δεν ρωτούσε αν θα ήταν σε θέση να επιλύσει προβλήματα. Τα προβλήματα επιλέγονται, και δε γεννιούνται από το κενό. Αν κάθεσαι στη γωνιά σου και δεν κάνεις τίποτε άλλο, καταλήγεις σαν το Insitute for Advanced Study όπου ο κόσμος δεν κατάφερνε τίποτα. Γι’ αυτό η επιστήμη γίνεται πάντα καλύτερα μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο προβλήματα και τα προβλήματα προέρχονται από τον εξωτερικό κόσμο. Το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να απομονώσουμε τους επιστήμονες».